Van wanden, verf en een verdwenen wolfsspin…
Ondertussen struint mijn man nog steeds het internet af op zoek naar dingen die ik nog niet wist dat ik nodig had. Dit keer vond hij een digitale reclamezuil voor in de etalage. Mijn nieuwe speel-tje! Een online etalage, net zoals destijds de Blije VoetenWinkel voor de consument. Straks kan ik producten laten zien zonder steeds nieuwe posters te hoeven ophangen.
En terwijl alles op zijn eigen tempo vorm krijgt, krijg ik steeds vaker de vraag: “Wanneer ga je nou verhuizen?” Tja… goeie vraag. Dat vind ik dus best lastig. Er zijn dingen waar ik invloed op heb—zoals kleuren kiezen, meubels uitzoeken en besluiten hoe de praktijk eruit komt te zien. Maar er zijn ook dingen waar ik géén controle over heb, zoals een griepepidemie en vertraagde plafonds. Dus ik kan geen strakke datum geven, hoe graag ik dat ook zou willen.
Wat dat betreft lijkt het een beetje op de lente. Je weet dat hij eraan komt. De dagen worden langer, de eerste bloesems verschijnen. Maar een exacte datum? Nee. De natuur bepaalt.
En ondertussen spookt er nog iets anders door mijn hoofd.
De wolfsspin.
Een tijd geleden spotte ik ‘m in mijn praktijk. Groot. Harig. Vol zelfvertrouwen. En ik? Ik maakte een foto, gooide de deur dicht en vertrok. En nu? Nu is ‘ie weg. En dát is pas echt horror. Want nu loop ik telkens die ruimte in met het gevoel dat íéts mij misschien ook in de gaten houdt. Ik fluit soms zachtjes om te checken of hij reageert. Maar niets. Geen harig pootje te bekennen.
Het ergste? Mijn vader bood toen nog aan dat de spin in zijn schuur mocht wonen. Hád ik ‘m maar gevangen. Maar nee, ik moest natuurlijk de deur dicht doen en het probleem zo wegspelen. En nu blijf ik speuren. Naar die spin. Naar een verhuisdatum. En naar dat moment waarop alles op zijn plek valt. Maar net als de lente komt dat vanzelf. Op het juiste moment!
