Nagelproblematiek na een wigexcisie (I)

Ik kom het de laatste tijd weer zo vaak tegen; nagelproblematiek na een wigexcisie. Ontstekingen, vergroeiingen, en vooral veel pijn en angst. Met name bij jongeren. Slechte knipgewoontes, of erger nog, het scheuren van de nagels zijn vaak een oorzaak waarna ze naar de huisarts gaan omdat hun nagel gaat ingroeien.

Huisarts: wigexcisie

Daar komt nog de verweking van de huid door transpiratie bij. Het dragen van gympen die vaak drijfnat zijn van het zweet maken het allemaal nog erger. De huisarts weet vaak niet wat te doen en maakt dan een afspraak voor een wigexcisie zonder echt te kijken waar het probleem nu echt zit. Vaak is de ontsteking dan ook zo groot dat dit ook helemaal niet kan. Of men krijgt een antibioticumzalf of -kuur om de ontsteking proberen op te lossen of te dempen.

Naar huis

Nadat de pijnlijke ingreep geweest is, kan de patiënt naar huis. Men moet een dagje rustig aan doen. Voet hoog houden. Het verband mag er na een dag af en moet opnieuw verbonden worden. Vaak is na een week de pijn zodanig weg dat het verband er al niet meer overheen gaat en er niet droog verbonden wordt. De voeten gaan weer in de zweetschoenen, en de sokken komen weer drijfnat uit de schoenen. 

De cyclus herhaalt zich na de wigexcisie

Schoenen zijn een broeinest voor bacteriën. Met een open wond (want dat is het in principe dan nog) is dit niet een goede zet. De wond kan slecht genezen. De huid blijft week. De nagel gaat weer groeien en is ook week en zacht. De teentop zwelt door de ontsteking. De nagel kan niet verder en het hoopt zich allemaal weer op. Met als gevolg dat na drie tot vier weken de teen weer zo gezwollen en ontstoken is dat men weer naar de huisarts gaat en er wederom een ingreep plaatsvindt. Soms zelfs door de assistent van de huisarts. De cyclus herhaalt zich en het verhaal begint weer van voor af aan. Na deze ellende wil men vaak niet meer naar de huisarts en komen wij als pedicure in beeld. Ik denk dat ik namens velen spreek dat we dan denken, ‘was toch eerder gekomen’. Dan was de klant misschien veel ellende bespaard gebleven. 

Schaamte

Ik kom klanten van middelbare leeftijd tegen die in het verleden ook een wigexcisie hebben laten uitvoeren waarvan de gevolgen nu nog steeds zichtbaar zijn. Men schaamt zich voor de lelijke nagel, of er zijn nog steeds problemen mee. Dit is iets wat men zich niet realiseert van te voren, men wil van de pijn af, dus hup een wigexcisie. Zonder er over na te denken dat het vooral bij meiden op latere leeftijd voor problemen kan gaan zorgen. Vaak zien de nagels er nadien niet uit. Of ze zijn erg smal geworden, of er groeit een rare punt aan. Of de huid is er raar omheen gegroeid. Noem maar op.

Wigexcisie in ziekenhuis

Ik heb een paar maanden geleden mee mogen kijken in de operatiekamer van het ziekenhuis in het gezondheidscentrum waar ook mijn praktijk gevestigd is. Daar worden ook kleine operaties uitgevoerd. Wat behandeling betreft is er toch een verschil tussen de huisarts en het ziekenhuis. In het ziekenhuis gebruiken ze geen fenol. Men gebruikt een soort schrapertje, dit lijkt op een lusje. Hiermee gaan ze diep in de nagelwortel om de uiteinden schoon te schrapen. Of dit op langere duur goed gaat? Ik weet het niet. Ik heb mee mogen kijken bij een patiënt (geen klant van mij). Deze jongen was al drie keer geholpen bij de huisarts. Ik wilde die dag van alles vragen aan de chirurg. Uit respect voor die jongen heb ik dit niet gedaan.

Wat ik wel wil doen is mijn artikel voorleggen aan zowel de huisarts als deze chirurg. Graag zou ik van gedachten willen wisselen over hoe we dit in de toekomst kunnen voorkomen. Of ze überhaupt wel weten hoe het nadien met ze gaat. Is er nacontrole?

Eerst naar de pedicure

Ook zou ik graag willen laten zien dat er pedicures zijn die heel goed werk kunnen leveren voordat er een ingreep plaatsvindt. Dat wij aan regels gebonden zijn om te mogen behandelen. Zelf zit ik bij een paar huisartsen in het gebouw. Wat ik graag zou willen proberen is dat wanneer iemand komt met deze problematiek, dat de huisarts aangeeft dat ze eerst bij mij langs mogen gaan en ik kan kijken wat ik doen kan. Ook als er een ontsteking is. De huisarts kan dan bijvoorbeeld vast verdoven. Als de verdoving er in zit kan ik ook beter mijn werk doen en kijken waar het probleem eventueel zit. Men ervaart dan toch geen pijn op dat moment. Bloeden zal het niet echt.

Arkadatechniek

Wanneer de punt weg is, kunnen we het eventueel meteen repareren met behulp van de Arkadatechniek, met een nagelbeugel, of een reconstructie. En nadien goed verbinden. De pijn hebben ze dan wel ervaren van de spuiten, maar men hoeft in principe niet met de voet omhoog na afloop. Men kan gewoon weer werken, sporten, douchen etc. Dit in tegenstelling tot na een wigexcisie. Er zit een wond en die moet genezen. Als men te veel doet, zal deze weer gaan bloeden. Wanneer ik de Arkadatechniek toepas, is dit niet het geval. Ook niet bij het plaatsen van een beugel. Er kan een wondje ontstaan, maar dat is niet te vergelijken met de wond van een wigexcisie. Nu ben ik niet bang aangelegd om dit te doen, maar ik mag het niet. Bij een ontsteking moet men eerst terug naar huisarts voor toestemming of behandeling. 

Wel behandelen

Wanneer er een klant komt die al twee keer door de huisarts geholpen is, niet terug wil naar de huisarts, en toestemming geeft voor mijn behandeling, en ze kennen de risico’s als ik ze alles uitgelegd heb, dan pak ik door en behandel ik wel. Ik laat ze vervolgens iedere week terugkomen. Ik geef ze verbandmiddelen mee waarmee ze hun teen moeten verbinden. Dit doe ik ook voor. Na een week zie ik ze terug. Soms haal ik de beugel er weer af, verleng eventueel de nagel, pas de Arkada toe. Net wat op dat moment nodig is. 

In gesprek met de huisarts

Ik maak altijd foto’s. Ook stuur ik deze foto’s met een begeleidend schrijven naar de huisarts. Dit om mijn kant van het verhaal te laten zien. En om aan te tonen dat ik niet zomaar behandel en dat de patiënt toestemming heeft gegeven en waarom. De patiënt weet ook dat ik dit doe. Helaas krijg ik hier nooit respons op. Dat is jammer, maar dit wordt mijn nieuwe doel; langsgaan bij de huisartsen en in gesprek gaan hierover. Ze kunnen natuurlijk ook niet weten welke pedicure wat kan en hoe. Niet iedere pedicure behandelt graag de ingroeiende nagel. Het blijft een lastig onderwerp: in gesprek gaan met de huisarts, jezelf presenteren. Wat kan ik? Wat wil ik? Hoe pak ik het aan? Mijn doel voor 2019 is te proberen met de huisartsen een goede samenwerking op te bouwen en samen te kijken naar hoe we dit soort nagelproblematiek in de toekomst aan kunnen pakken. Niet alleen zijn de huisartsen erbij gebaat, ook de patiënt. 

Goede voorlichting voor jongeren

Met het in het gesprek gaan met de arts alleen zijn we er niet. Er is goede voorlichting van de jeugd nodig. Dit is toch een lastige groep die niet zitten te wachten op goed bedoelde adviezen van de ouders of de pedicure. Ze doen vaak waar ze zin in hebben en lopen soms ook erg lang door met dit soort problematiek. Ook voor de ouders kan dit lastig zijn. Vaak willen ze de jongeren confronteren met hun gedrag. ‘Wie niet luisteren wil moet maar voelen’, is een vaak gehoorde opmerking. Een vertrouwensband proberen op te bouwen met deze groep is lastig. Want je wilt ze toch ook niet de les lezen. Liever probeer ik op gelijk niveau samen tot een oplossing te komen. Inmiddels heb ik met een paar jongeren leuk contact tijdens de behandelingen. Ik krijg daar complimenten van de ouders over en hoor dat ze me volledig vertrouwen. Vanuit dat perspectief probeer ik weer verder te komen. Hoe ik dit ga aanpakken, daar heb ik wel een idee over…

In september komt deze dame binnen (foto 1). Ze is twee keer geholpen door de huisarts en heeft helse pijnen geleden. De huid is week en ze draagt gympen.

Een week later heb ik haar ik heb haar Atrauman en Stülpa-fix meegegeven zodat ze dit twee keer per dag op haar teen kon doen. Dit heeft ze netjes gedaan. De nagel is week, de huid is zeer geïrriteerd. Maar ze wil niet naar
de huisarts terug.

Ik heb een Naspan beugel geplaatst (foto 2). Dit om lateraal te proberen de nagel wat meer te laten liften. Daarna heb ik er Ligasano onder gedaan. Dit mag bij een geïnfecteerde wond. Het plakt niet en je kunt het goed drukvrij leggen. Wederom materiaal mee om het droog te verbinden. Dit doet ze allemaal zelf.

Een week later laat de beugel helaas los, de nagel is te week. Het geheel ziet er wel wat rustiger uit, maar we hebben nog een lange weg te gaan.

Eind november, de behandeling ervoor heb ik een punt weggeknipt. De huid wilde niet echt genezen maar dat kon ook niet omdat er een nagel zit die tegen de huid aan drukt. Er hebben toen een paar weken tussen gezeten vanwege haar stage en een week vakantie. Ook heb ik toen aangegeven bij de huisarts een zalf te vragen om de ontsteking meer te remmen. Ze had geen pijn meer.

Hier heb ik een reconstructie gemaakt (foto 3). Ik heb de punt opgezocht met de Arkada Cube. Met een sjabloon kon ik deze vrij leggen. Hopelijk groeit de zwakke weke nagel nu mooi mee naar voren. De huid is minder gezwollen. Helaas draagt ze nog steeds die gympen. Ook vetert ze deze niet. Duidelijk aangegeven dit nu wel te gaan doen. Volgende week heb ik haar weer in stoel. Ik ben erg benieuwd naar het resultaat. Deze casus heb ik de huisarts ook doorgestuurd. Ik moet veel geduld hebben bij deze dame. Ze durft het allemaal gelukkig nog wel en vertrouwt me volledig. Maar dan ben ik nog niet klaar met haar. Wanneer de ontsteking geheel weg is zal ik haar een jaar lang laten komen voor het knippen van haar nagels. Zo om ingroeien weer te voorkomen en op tijd ingrijpen.

Tekst en foto’s: Ursela Vogt, medisch pedicure

Naschrift

Noot van de redactie: dit is de voor de website  bewerkte versie van het artikel. Het gehele artikel – inclusief alle foto’s – is terug te vinden in VoetVak+ editie 1, 2019.

Het vervolg op dit artikel staat in VoetVak+ editie 2, 2020.